بررسی رابطه شیمی درمانی با نقایص مینایی در کودکان

سابقه و هدف: تا چند دهه پیش شانس بقای بیماران مبتلا به انواع بدخیمی‌ها بسیار ناچیز بود. در واقع تا قبل از سال 1950 میلادی امید به زندگی بیماران مبتلا به لوسمی حاد لیمفوبلاستیک معمولاٌ کمتر از 20 هفته بود. ولی با معرفی روشهای نوین شیمی درمانی، پرتودرمانی و جراحی، پیش‌آگهی این بیماران بهبود چشمگیری داشته است. با افزایش طول عمر کودکان مبتلا به سرطانتوجه متخصصین به اثرات دیررس ناشی از درمان معطوف شده است. هدف از این تحقیق که در سال 78 انجام گرفت بررسی رابطه شیمی درمانی با نقایص مینایی دندانها در کودکان مبتلا به بیماری‌های بدخیم مراجعه کننده به بیمارستان کودکان مفید در شهر تهران می‌باشد.مواد و روشها:در این تحقیق تعداد 42 بیمار شامل 15 دختر و 27 پسر از مراجعه‌کنندگان به بیمارستان کودکان مفید که تحت شیمی درمانی بودند و به همین تعداد کودکان شاهد سالم مراجعه کننده به بخش‌های دیگر بیمارستان بر اساس ضوابط زیر انتخاب شدند. به منظور حذف عامل فلوئوروزیس، کلیه نمونه‌ها از ساکنین تهران انتخاب شدند. کودکان مبتلا به بدخیمی و تحت شیمی درمانی می بایستی خصوصیات مشروحه زیر را دارا ‌بودند: هیچ یک از کودکان نباید تحت پرتودرمانی در ناحیه دندانها و فک قرار گرفته باشند. پس از کسب موافقت از والدین، معاینه نمونه‌های گروه شاهد توسط یک معاینه‌گر (دندانپزشک) با آینه و پروپ دندانپزشکی و در شرایط مشابه برای همه نمونه‌ها شامل نور طبیعی و نور چراغ انجام شد.یافته‌ها: از مجموع 1471 دندان در 84 بیمار، 729 دندان (49.6%) در گروه مورد و 742 دندان (50.4%) در گروه شاهد قرار داشته، که از این تعداد در گروه مورد 29 دندان (4%) و در گروه شاهد 13 دندان (2%) درگیر نقایص مینایی بودند. ملاحظه می‌شود که با 0.025>P رابطه معنی‌داری میان دندانهای درگیر در گروه مورد و شاهد وجود دارد.نتیجه‌گیری:با وجود اینکه میزان نقایص مینایی در گروه مورد بیش از گروه شاهد می‌باشد، اما این میزان با توجه به تعداد کل کودکان و دندانهای معاینه شده قابل توجه نمی‌باشد و به منظور هرچه روشن‌تر شدن اثرات مخرب احتمالی عوامل شیمی درمانی بر روند میناسازی انجام تحقیقات بیشتر در آینده ضرورت دارد.